To arrive where you are, to get from where you are not
T.S.Eliot, Four Quartets, East Coker.
Drawings, constructions and models of a contemporary exile. Scenes of a contemporary reality, insanity at a great scale, coming from a present time to meet the past and maybe the future.
In order to arrive at what you do not know
You must go by a way which is the way of ignorance
Transmuted scenes of a contemporary reality, which struggles and is organized by incongruous elements, based on an irrational scale and on relationships of things which constitute a situation beyond reach. A composition of architectural and industrial elements as well as fragmented images from the countryside come together and form a place in limbo.
Spaces intrude other spaces like cinema projections in a way which enhances passivity. The place presented is not a foreign place, it is completely familiar but rephrased. It is tainted with irrationality and disorder which fight human presence.
Facts are narrated in a rather abstract and associative way; the hero is staggering between reality, memories and associations. He is aloof, helpless and passive, doomed always to be a viewer or an exiled observer, who seems to come across the revelation of himself, completely aware of his loneliness. A loneliness which is used to analyze and predict the present and the future in relation to the space as it is formed, developed and imposed, setting thus new structures of relationships. Exiled ones.
To arrive where you are, to get from where you are not
T.S.Eliot, Four Quartets, East Coker.
Σχέδια, κατασκευές και μακέτες μια σύγχρονης εξορίας. Σκηνές μιας σύγχρονης πραγματικότητας σε όλο το μεγαλείο του παραλογισμού, που έρχεται από έναν παρόντα χρόνο να συναντήσει τον παρελθόντα, ίσως και τον μέλλοντα.
In order to arrive at what you do not know
You must go by a way which is the way of ignorance
Μεταλλαγμένες σκηνές μιας σύγχρονης πραγματικότητας που πασχίζει κι οργανώνεται από ετερόκλητα στοιχεία, από μια παράλογη κλίμακα κι από σχέσεις πραγμάτων που συνθέτουν μια κατάσταση απροσπέλαστη. Μια σύνθεση αρχιτεκτονικών, βιομηχανικών στοιχείων και θραύσματα εικόνων από την ύπαιθρο οργανώνουν έναν τόπο μετέωρο.
Χώροι εισβάλλουν μέσα στους χώρους σαν κινηματογραφικές προβολές που λειτουργούν μ’ έναν τρόπο που εντείνει την παθητικότητα.
Ο τόπος που παρουσιάζεται δεν είναι ξένος, είναι απόλυτα γνωστός αλλά παραφρασμένος. Διέπεται από παραλογισμό και αταξία που δρουν σαν αντιμαχόμενες δυνάμεις απέναντι στην ανθρώπινη παρουσία. Τα γεγονότα παρατίθενται αφηρημένα και συνειρμικά, σαν ο «ήρωας» να παραπαίει ανάμεσα στην πραγματικότητα, τις αναμνήσεις, τα όνειρα και τους συνειρμούς του. Αμέτοχος, ανήμπορος και παθητικός, για πάντα καταδικασμένος θεατής ή αλλιώς εξορισμένος παρατηρητής που κάποτε φαίνεται να έρχεται αντιμέτωπος με την αποκάλυψη του εαυτού του, έχοντας πλήρη επίγνωση της μοναξιάς του. Μια μοναξιά που λειτουργεί σαν ψυχογράφημα του παρόντος και του μέλλοντος, σε σχέση με το χώρο έτσι όπως αυτός διαμορφώνεται, αναπτύσσεται και επιβάλλεται καθορίζοντας νέες δομές σχέσεων. Εξορισμένων.