April is the cruelest month
For many years, Kostas Pappas investigates and introduces us to metaphysical landscapes which are sensory rather than merely imprints. He focuses on the feeling of anticipation; the expectations that accompany such a feeling, its deterministic dubiousness; in cities that were never completed although they became part of the development map; in buildings that remained incomplete or they were never inhabited; and in concretes that became the foundation of something that never took shape. The volatility of anticipation in his visual installation, entitled ‘April is the cruelest month,’ is decisive: it can potentially produce even romantic stories of anticipation (e.g., unfulfilled loves), while simultaneously can enchant any expectation for anything that remains unfulfilled (e.g., the familiar structural ‘anticipations’ of the ‘traditional Greek family’ pertaining to residences, the aim of which is the future housing of a relative).
It is exactly such an ambiguous take as well as the very life of places and spaces that constitute the core structural elements that Kostas Pappas is interested in throughout his artistic approaches. These are places which, due to the absence of people and the presence/synthesis of discrepant architectural elements, remain uncharted and timeless—very-well designed but consistently evasive. Rooms/spaces in which human presence is implied but never confirmed.
Through a visual installation which stems from the de facto ambiguous nature of the empty urban landscapes and their socio-economic ramifications—that is, spaces with a typology that perfectly fits in his broader artistic problematizations—Pappas turns his attention to the dipole completed-uncompleted, uses every means to move between light and darkness, and, by utilizing two- and three-dimensional shadings, he introduces us in his own permanently enigmatic and meta-realistic stories of revocations and suspensions, anticipations and hopes.
Areti Leopoulou
“The burial of the dead” (Waste Land, T.S. Eliot).
April is the cruelest month
Ο Κώστας Παππάς ερευνά και μας συστήνει, εδώ και χρόνια, μεταφυσικά τοπία αίσθησης και όχι απλής αποτύπωσης. Eπικεντρώνεται στην αίσθηση της αναμονής˙ στις προσδοκίες που τη συνοδεύουν, στη νομοτελειακή της αβεβαιότητα, σε πόλεις που δεν ολοκληρώθηκαν, παρότι μπήκαν στο χάρτη δόμησης, σε κτήρια που έμειναν ημιτελή ή ακατοίκητα και σε μπετά που θεμελίωσαν κάτι που δε συνέβη. Η ρευστότητα της αναμονής στην εικαστική του εγκατάσταση με τίτλο April is the cruelest month είναι καταλυτική: δυνάμει γεννά ακόμη και ρομαντικές ιστορίες προσδοκιών (π.χ. έρωτες ανεκπλήρωτους), αλλά ταυτόχρονα μπορεί και απομαγεύει κάθε προσδοκία για οτιδήποτε ανολοκλήρωτο (π.χ. τις γνώριμες δομικές «αναμονές» οικημάτων της «παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας», που αποσκοπούν στη μελλοντική στέγαση κάποιου συγγενούς).
Ακριβώς αυτή η διφορούμενη πνοή και η ζωή των τόπων και των χώρων αποτελούν και τα κύρια δομικά στοιχεία που ενδιαφέρουν τον Κώστα Παππά στο σύνολο των εικαστικών του προσεγγίσεων. Τόποι, οι οποίοι με την απουσία ανθρώπων και την παρουσία/σύνθεση παράταιρων αρχιτεκτονικών στοιχείων, στέκουν αχαρτογράφητοι και άχρονοι, στιβαρά σχεδιασμένοι, αλλά σταθερά ασαφείς. Δωμάτια/χώροι, όπου η παρουσία το ανθρώπου υπονοείται, αλλά δεν επιβεβαιώνεται.
Μέσα από μια εικαστική εγκατάσταση που αφορμάται από τον de facto αμφίσημο χαρακτήρα των άδειων αστικών τοπίων και του κοινωνικό-οικονομικού τους αντίκτυπου –δηλαδή χώρους με σημειολογία απόλυτα ταιριαστή με τους ευρύτερους εικαστικούς προβληματισμούς του– ο Παππάς εστιάζει την προσοχή του στο δίπολο ολοκληρωμένου και ημιτελούς, κινείται με κάθε μέσον ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι και με τη διαχείριση δισδιάστατων και τρισδιάστατων φωτοσκιάσεων, μας εντάσσει στις δικές του πάντα αινιγματικές και μετα-ρεαλιστικές ιστορίες ματαιώσεων και αναστολών, προσδοκιών και ελπίδων.
Αρετή Λεοπούλου
1 “The burial of the dead” (Waste Land, T.S. Eliot).